Is There Something in the Air? (Macedonian)

Што тоа велат низ воздухот летка?

Се случува ли нешто што јас не знам?

Зошто ни на училиште одам, ни шеткам?

Еве што е работата, ќе ви кажам сега вам.

Има нешто што многу личи на круна,

но не е ни круна, ни царица, ни цар!

Ни човек, ни маче, ни сардина, ни туна...

Добро, ќе ми кажеш ли што е? Не? Скар!

Чекај де, полека, дај не лути се човече –

ќе ти кажам што е тоа, но смирено, стоп!

Можам дури и да ти покажам довечер

ама само ако најдеме некаде микроскоп.

Тоа е едно типче отровно, вирус се вика

ситно е и немирно, и место не го фаќа:

подмолно е и некултурно, секаде се пика

си живее само, но има милиони браќа.

Ова типче е малечко и бескрајно лесно,

од едно на друго место брзо пребегува,

опасно е и невидливо ова војниче бесно

и, замисли, сака во луѓето да влегува.

Но, кои се луѓето? Тоа сме сите ние, нели,

и јас, и ти, и другите, и немаме ние време

да чекаме гости-вируси: ние сме смели

па затоа тој никаквец надвор ќе си дреме.

На пример, штом ќе ни дојде да кивнеме,

ние киваме право во лакотот од нашата рака:

тој ќе се сплетка таму, а ние ќе здивнеме:

јас и ти сме умни, секогаш правиме така.

Јас, штом излезам, а потоа дома се вратам,

не фаќам ништо, трчам раце да си измијам:

за на она типче шансите да му ги скратам

со вода и со сапун добро ќе ги истријам.

И ти, како мене, гледај раце да си миеш

за сето твое тело да биде чисто и здраво.

А ако оној мангуп сака в дланки да ти спие

толку, крај со него – во канализација право.

Затоа, штом ќе влезат дома мама или тато,

веднаш подвикни им „Ајде право во тоалет!“

Штом мама раце ќе си измие, речи ѝ „Злато!“,

а штом тато ќе те послуша, нацртај му цвет.

Но, ова е најважно: немој никако со прсти

да си ги чепкаш устата, очите или носот.

Исто, гледај да не пиеш вода од грст и...

океј, доволно. Битно го сфаќаш штосот.

Јас и дедо ми, пак, други луѓе штом има

гледаме меѓу нас растојание да зачуваме:

можеме да се дружиме (и лете и во зима)

и без да се гушкаме или поздравуваме.

Бакнежи и прегратки? Во никој случај.

Немој со другарчињата да се разнежите:

она невидливо бандитче насекаде чучи,

затоа најубаво да ги одложиме бакнежите.

Надвор често гледаме луѓе маскирани

иако не е ни први април, ни карневал.

Но не се тоа крадци, опасни ко пирани:

она невидливо типче е поопасно, за жал.

Човекот надвор маска на лице си става

зашто таа нашиот здив го филтрира:

оној штетник тогаш џабе низ воздух јава,

а човекот со маската си диши на мира.

Но, дур не му се изгуби и трага и глас

на оној со круната што со око не се гледа,

знаеш ли ти, другар, што си правам јас?

Ова: дома си седам.

Тоа е мојата генијална воена стратегија,

оти ниту на училиште одам, ниту шетам,                       

а надвор пак, оној штетник (цела легија!)

скришно и немирно низ воздухот си лета.

А другари, роднини, што? Ќе ги сониме?

Не. Но, не мора ни по улици да кружиме –

за да ги видиме, треба само да им ѕвониме:

ете и преку екран можеме да се дружиме.

Но, ако се сакаме, што треба да правиме?

Ништо: ќе си се држиме на растојание.

На гушки и бацки засега ќе заборавиме,

со зборови ќе си даваме љубов и внимание.

Зборовите се подароци, оти тие се време,

скапоцени се тие: ајде, наместо да акаме,

да ги засадиме сега, како некое добро семе:

ај да им ги дариме на оние што ги сакаме!

А јас, и ти, и сите ние – дома ќе си седиме

и ќе го минеме овој пат, кој нема да е лесен,

за со грижа и трпение на крај да го победиме

овој натрапник мал, невоспитан и бесен.

И потоа, откако ќе успееме да го положиме

овој тежок испит, овој тест, овој лов

сите ние заедно ќе знаеме да се вложиме

во еден уште поубав живот, мудар и нов.